Indonesië

Na de dag in Bako national park zaten we nog een tijdje vast in Kuching, omdat onze vlucht naar Miri pas een paar dagen later zou gaan. Dat was wel een nadeel in Borneo; er waren wel bussen, maar die waren stukken duurder dan een vliegticket en duurde ook nog eens veel langer. Je was dus afhankelijk van vluchten. Uiteindelijk kwamen we aan in Miri. Het was alleen erg jammer dat ik na dag 1 al heel ziek werd, vermoedelijk Door de verdachte kip die ik de dag ervoor gegeten had. En omdat ik het flink te pakken had zaten we dus wederom vast in onze hotelkamer. Na een dag of vier, vijf zijn we toch maar naar het national park gegaan waar we graag heen wilden: Niah national park. Het kostte wel flink wat tijd en geld om het te bereiken en daar aangekomen bleken we de enige te zijn. Het was een flinke wandeling door het regenwouden naar de grotten, die wel heel indrukwekkend waren. In het pikkedonker moesten we met onze zaklampjes onze weg zien te vinden Door de enorme grot, met op de achtergrond de geluiden van honderden, misschien wel duizenden, vleermuizen. Ook dit was weer een hele wandeling door de grot. De tweede grot was kleiner maar zou tekeningen bevatten van de eerste mensen die in zuidoost Azië geleefd hebben, deze konden wij echter niet ontdekken. De volgende dag vlogen we via Kota Kinabalu naar Tawau, en toen moesten we nog een mini van pakken naar onze uiteindelijke bestemming: Semporna. Hier zou jorn gaan duiken, het is dan ook een van de mooiste duikplekken ter wereld (dat was ook wel aan de prijs te merken). Het was een beetje een vreemd stadje, het zag er nogal armoedig uit en we werden heel erg aangestaard, bovendien hingen er soms enkele mmannen in uniform met M16 s rond. We konden de volgende dag al mee met een snorkel, en voor jorn duik, trip.we werden vergezeld Door een stel rijke Chinees mensen, de tijdens de boot rit minstens 2000 selfies moeten hebben gemaakt (en bij elke stop 10 minuten het water in gingen om vervolgens weer selfies te gaan maken op de boot). Bij de tweede stop heb ik een stuk of vier zeeschildpadden gezien, waarvan er enkele echt enorm waren. Ook jorn heeft er een stuk of tien gezien. Na Semporna zijn we naar Jakarta, Indonesië, gevlogen. Na een nogal oncomfortabele overnachting in een vies oud hotelletje zijn we de volgende dag meteen verder getrokken richting Bandung. Eigenlijk zouden we hier een vulkaan gaan bezoeken, maar na heel veel uren in heel veel verschillende mini busjes kwamen we aan en bleek de entree prijs zo belachelijk hoog dat we niet eens genoeg geld bij ons hadden. Dat betekende weer terug in een aftandse mini bus waar we met zo'n 23 anderen in gepropt zaten. In Bandung hebben we snel onze tassen opgehaald om vervolgens weer in een bus te stappen richting Garut, zo'n 3 of 4 uur. Uiteindelijk hebben we zo'n 8 uur in de bus gezeten die dag. De omgeving van Garut was prachtig, maar de stad zelf was wat minder. Het leek alsof de mensen er nog nooit toeristen gezien hadden, want we werden overal waar we kwamen aangestaard, en er werd ook regelmatig naar ons geroepen, maar het straalde een beetje een negatieve sfeer uit. In Garut zouden we Kawah Kamojang bezoeken, een geothermisch gebied. Dit wilde we eigenlijk per scooter doen, maar het was heel moeilijk om mensen duidelijk te maken wat we bedoelden dus dat ging helaas niet door. Dus werden we Door de hotel eigenaar op een busje gezet, zonder verder veel uitleg, en we kwamen uit bij een of ander dorpje. Hier spraken nog minder mensen Engels maar uiteindelijk wisten we iemand duidelijk te maken waar we heen wilden en bracht hij ons er op zijn scooter heen. Helaas zette hij ons verkeerd af, want we kwamen uit bij een energie bedrijf. Het was een heel afgelegen gebied dus er was geen openbaar vervoer beschikbaar, en dus ook geen manier om bij Kawah Kamojang te komen, dat kilometers verderop lag. We werden geholpen Door een jonge Indonesische man die wel goed Engels sprak en bij het energie bedrijf werkte. Hij bood aan om ons terug naar de stad te brengen als hij klaar was met werken. Dus na bij het enige restaurantje wat gegeten te hebben reden we terug. De man, Maradin, vroeg of we de hot springs al gezien hadden en we daar misschien met hem heen wilden. De hot spring bleek te liggen bij een heel luxe hotel. Het waren eigenlijk twee zwembaden. Een ervan was zo heet, dat je er bijna niet verder in kon dan tot aan knieën, de andere was iets koeler. Er waren ook heel veel lokale mensen want de entree prijs was maar heel laag. Het was heel erg leuk en ontspannend. De volgende dag wilde we naar de Papandayan vulkaan. Een Indonesische familie die in hetzelfde hotel verbleef als ons vroeg of we met hen mee wilde en we zijn heel blij dat we dat gedaan hebben want het was heel gezellig. De trek duurde zo'n 5 uur in totaal en het was prachtig. We liepen langs de krater waar enorme gaten in zaten waar constant stoom uit kwam die vreselijk rook. Ook kwamen we langs een bos van dode bomen, alsof de lava er tijdens een uitbarsting eens over heen gevloeid was. We kwamen ook veel nieuwe dingen te weten van de familie. Gisteren zijn we na een bus rit die maar 3 uur zou duren maar uiteindelijk 8 werd, aangekomen in Pangandaran. Dit is de belangrijkste kust plaats van Java, maar toch zijn er nauwelijks buitenlandse toeristen. Vandaag hebben we surf lessen genomen, en dat was een heel goed idee want het was geweldig. Samen met nog een paar anderen kregen we eerst uitgelegd hoe je op het board moet liggen en peddelen, en ten slotte op staan. Ik verwachtte er heel erg weinig van maar het ging bij zowel jorn als mij veel beter dan verwacht. Het lukte al na een paar keer en uiteindelijk konden we zelfs op de grootste golven surfen. Het was heel erg zwaar, en zeker niet voor iedereen weggelegd. We hadden na de les allebei schaafwonden op onze knieën en handen maar het was het helemaal waard en we vaan morgen opnieuw een board huren om een paar uurtjes te surfen!